SALAM KƏDƏR

əgər sərxoşsansa, həqiqəti deyə bilərsən – heç kim inanmayacaq

onların bəyənilməməklə barışmaqları mənə utanılacaq xəstəlik təsiri bağışlayırdı. Axı hamımız bircə şeyə can atırıq – bəyənilməyə.

Bu axmaqlar üçün tələdir, — mən yüksək səslə dedim. — Heç nə eləməyibsən deyə özünə “Mən öz borcumu yerinə yetirmişəm” təlqin eləmək... Bax əgər burjua mühitində doğulmuş o qadın küçə qızı olsaydı, onda “afərin!” deyərdim.

Bəli, Annanı, məhz, bunda təqsirləndirirdim: o, məni özümü sevməyə qoymurdu.

Siz gələcək barədə nadir hallarda düşünürsünüz, elədi? Gəncliyin belə bir imtiyazı var.

O, nə isə eləməyilə yox, eləmədiklərilə lovğalanır.

Hə, o, həmin uşağa tərbiyə verib. Çox ola bilər ki, özünü xəyanətkar qadının keçirdiyi həyəcanlara, narahatlıqlara məruz qoymayıb. Başa düşün: o, minlərlə digər qadınlar kimi yaşayıb, ancaq bununla fəxr eləyir. O qadın gəncliyindən bəri burjua xanımı, burjua həyat yoldaşı, burjua anası olub və bu vəziyyəti dəyişmək üçün barmağını da tərpətməyib. O, nə isə eləməyilə yox, eləmədiklərilə lovğalanır.

Rəhm – gözəl duyğu idi, onun qarşısında dayanmaq hərbi orkestrin musiqisi qarşısında

Anna qırx iki yaşında gözəl, məğrur, yorğun simasına laqeydlik çökmüş, son dərəcə cazibədar və incə qadın idi. Laqeydlik – məncə, onu yalnız bunda qınamaq olardı. Özünü mehriban, amma soyuq aparırdı. Ondakı hər şey möhkəm iradədən, ruhi sakitlikdən xəbər verirdi, bu isə adamın cəsarətini əlindən alırdı.

Sevgi də müharibə kimidir. Vay məğlub olanın halına..