Leyla'nın Evi

ellerini hohlayarak ısıtmaya çalışıyorlar.

Son yıllarda farkına vardığı ve üzerinde kafa yorduğu önemli bir görüşü vardı Leyla Hanım’ın. İnsanlar yaşlanıyordu, bunun ayrıcalığı yoktu ama yaşlanan insanların bir kısmı olgunlaşmış olarak, bir kısmı ise olgunlaşmadan ölüyordu. Bunun püf noktası ise bir insanın “Nasıl görünüyorum?” sorusundan, “Nasıl görüyorum?” aşamasına geçmesiydi.

İnsanoğlunun kendi ihtiraslarının bir hapishane hücresinden daha korkunç bir esaret olduğunu anlamıştı

Kuş dilini bilen Süleyman Peygamber ’e bir gün bazı kuşlar gelip “Serçe senin aleyhinde atıp tuttu! Neler söyledi neler!” demiş.
Süleyman Peygamber, “Bu sözleri söylerken yanında dişisi var mıydı?” diye sormuş.
“Evet, vardı!” cevabını vermişler.
Bunun üzerine, “Bırakın o zaman” demiş, “aldırmayın. Normaldir bu.”

Barınma, beslenme ve neslini devam ettirme içgüdülerinin birlikte yaşanması insanları ortak kılar.

Daha mı güzel, daha mı çirkin, daha mı hırçın; bu soruların hiçbir anlamı yoktu. İnsanın kendini başkalarıyla kıyaslaması gibiydi.
Ne yaparsan yap, sen sensindir ve o ten içinde yaşarsın. Bunun tartışması olmaz

Ernest Renan ne der, bilirsiniz: Bir millet ancak geçmişi çarpıtılarak oluşturulabilir.

Bizim dinimizde ‘ah almak’ diye bir şey vardır. Bir mazlumun ahını aldığın zaman, o iş sana hayretmez. İnan bana, altından bir kötülük çıkar; mutlaka çıkar.”

Alma mazlumun ahını, çıkar aheste aheste, denmez miydi!

İnsan bir şeyi yitirmeyegörsün, gerçek değeri o zaman ortaya çıkıyordu demek ki.