Henry David Thoreau

Günlüğüne “Büyük Britanya’nın her köşesinde Romalıların kalıntıları, ölü tabutları, onların yerleşkeleri, yolları ve mücevherleriyle dolu haldedir. Ama Yeni İngiltere, en azından, Roma kalıntıları üzerine kurulu değil. Evlerimizi bir önceki medeniyetin külleri üzerine kurmak zorunda değiliz” diye yazmıştır.

Kim herkesin okuyabileceği Robinson Crusoe gibi bir kitabı yazmak istemez ki? Ve kim herkesi rahatlatarak memnun edecek şekilde yazdıklarının düzgün bir şekilde maddi anlamda davranışlarla desteklenerek somut hale getirilmediğini görünce pişmanlık duymaz ki?”

İnsanlar küçük bir kalıbın içinde birbirlerini taklit etmekten başka bir şey yapmıyordu. Birbirlerinden olabildiğince uzakta yaşasalar da, kendilerince biraz erkek olmayı deneseler olmaz mıydı?

Bir ev oturaktan, bir oturma alanından başka nedir ki?

Sahibi benim, gördüğüm her şeyin,
Kimse itiraz edemez hakkım benim.”

dostlarıma olabildiğince özgür ve bağlanmadan yaşamaları gerektiğini söylüyorum.

Her gün kendini tamamen yenile; yine yap ve yine ve sonsuza dek yinele.”

Her günün daha erken, daha kutsal ve daha aydınlık bir saate dönüştüğüne inanmayan insan, hayattan umudunu kesmiş, kirlenmiş ve alçalarak karanlık bir yola sapmıştır.

Fiziksel işler için milyonlar uyanık haldedir ama yararlı bir zihinsel uğraş için sadece milyonda biri uyanıktır. Şiirsel ya da ilahi bir hayat için ise sadece yüz milyonda biri. Uyanık olmak hayatta olmak demektir. Bugüne değin henüz yeterince uyanık biriyle karşılaşmadım. Karşılaşırsam yüzüne nasıl bakardım?

Kural olarak, her şeyi eşit biçimde iyi yapabilen bir insan, sıradan bir insandır. Toplum karşısında işaret feneri gibi duranlar ise büyük hatalar yapan ve bazı şeyleri beceremeyen insanlardır. Bu insanların hataları veya kusurları yüzünden değil, onlara rağmen yaşadıklarını belirmeye gerek yok.