Inci Aral

Yaşanmış yılların insanın üstünde birikmesi dokunaklı. Bazen umutsuzluğa, birçok şey için geç kalmış olduğum kaygısına kapılıyor, hayatımı kendi kendimden çaldığımı düşünüyorum. Birçok şey, geri gelmeyecek biçimde benden uzaklaşmış sanki.

Evet, yaşıyorum ama tekdüze, oldukça derli toplu, dikkatli. Olabilirlikler karşısında fazla hoşgörülü. Korkuyorum biraz. İçimin boşalmasından, ufkumun daralmasından, düşüncelerimi diri tutacak eylemlerden uzak kalmaktan korkuyorum.

Bütün kavgalardan zaferle değilse de sonuna kadar vuruşarak çıkmak, bütün son görüşmelerden alttan almadan, suçluluk duymadan ayrılmak istiyorum.

Torbama çürük domates dolduran pazarcıyla, fatura kuyruğunda sıramı kapan kadınla kıran kırana ağız dalaşından kaçmıyorum. Dünyanın bana düşman kesildiği korkusu, bu çocuksuluk yaşlılık sayılabilir. Henüz orada değilim.

Odamda oturup büyük yolculuklara çıkabilirim hâlâ. Gözlerimle gördüklerinin ötesine geçebilir, bildiklerimin doğruluğundan kuşkuya düşebilir, yeni düşünceler ve alışkanlıklar edinebilirim. Alışkanlıklarından ve öğrendiklerinden nasıl olsa arınabilir insan. Sınırsız bir unutuşla öte yana atlayabilir. Her yeni oluşum özümsenebilir zaman içinde.

Her zaman yalnız oldum. İçimde, giderilmez bir yalnızlık taşıdım. Yalnızlık tutkumu içsel bir derinlik ve ayrıcalık gibi yaşadım, korumaya çalıştım. Dengemi sık sık bozan da, dengede kalmamı sağlayan da buydu. Bıçak sırtında bir dengeydi bu. Yanımda beni seven, beğenen ve benim de sevdiğim biri olmadığında yerle bir olmaya yazgılı bir denge.

Yazılmış ve yayımlanmış her kitap insanın hayatını az çok değiştirir. Düşünce ve duygularınızdaki karmaşayı düzene sokmak için yazdığınızı düşünürsünüz. Ama her kitap görünenin altında bir derinlikte yol almak demektir ve içinizde bastırılıp kalmış her şeyi acımasızca yüze vurur.

Sonra sığınaklar aranır, bulunur. Gizlenmeler. Kaçışlar. Yabancılıklar. Her şey acıtıcı biçimde ıssız ve dupdurudur orada. Ayna duruluğunda. Bir akşam durgunluğun pas rengi katmanları içinden sıyrılır, başkaldırmayla boyun eğiş arasındaki çizginin hangi yanında olduğunuzu düşünürsünüz. Ve ne için?

Dönüş noktasıdır bu. Hiçbir şey yapmama, hiçbir şeye dokunmama noktası.

Yorgunluk belki. Güvenli bir limanda bir solukluk dinlenme. Çiçek yetiştirme, kedi besleme dönemi.

Sessizlik. Acıdan geriye kalan boşluk. Olağanın, sıradanın kolaylığı.

Böyle bir gün herkes için, her zaman olacaktır.

Yaşamak. Ama nasıl da pamuk ipliğine bağlı yaşamak. Nasıl da tuzaklarla dolu. İyi kötü, beklenmedik sürprizlerle.