Вяртанне Ліліт

І яны паглядзелі ёй у вочы. Ліліт магла б вытрываць позірк аднаго з іх, але разам яны былі занадта рашучыя ў выкананні свайго плана. Іх прышпорвалі страх перад Бясконцым і прага ўлады, а жанчына ў смарагдавага колеру строі ўсё псавала.

У той момант яна зразумела, хто перадаў зямным мужчынам такую зацятасць у змаганні за ўладу. Бог і Д’ябал у гэтым былі падобныя як браты-блізнюкі.

Некалі, яшчэ ў Раі, яна сустрэла Еву ля Дрэва Пазнання, наіўную Еву, гэтаксама падманутую Богам, якому раптам закарцела, каб у пары быў той, хто кіруе, і той, хто слухаецца. Ліліт, ператвораная ў змяю за свой бунт супраць Божага парадку, размаўляла з Евай. «Калі жанчыны пачнуць падаваць руку адна адной, яны атрымаюць вялікую моц», — сказала яна тады.

Але гэта было не ў інтарэсах Бога. Еву ствараў ён сам, без непасрэднага ўдзелу Бясконцага, таму ўклаў у ейнае сэр­ца віну, а пасля выкінуў разам з Адамам са свайго вала­дарства.

Моц выяўляецца як унутраная перакананасць у сваёй рацыі, якая дазваляе здзейсніць неверагодныя рэчы.

Моц вымяраецца энергетыкай і харызмай асобы, уменнем кантраляваць уласныя эмоцыі. Менавіта яна перамагае грубае, інстынктыўнае. Карта не пра здольнасць падпарадкоўвацца і глядзець у рот, яна пра ўменне адкрыта адстойваць сваю пазіцыю.

Любое рашэнне прымаецца дзеля таго, каб пра яго не шкадаваць, нават калі зробіш памылку.

Пры шырокім круглым стале з белага мармуру ся­дзе­лі трое — Бог, Д’ябал і высокая хударлявая жанчына са сма­ліста-чорнымі доўгімі валасамі. Жанчына была ў смарагдавага колеру строі. Рукі яна трымала на стале. Ейныя запясці сціскаў ланцуг, але яна не выглядала скоранай. Яна глядзела ў вочы то Богу, то Д’яблу.

Ні Бог, ні Д’ябал не вытрымлівалі ейнага позірку.

Няшчасны стваральнік жанру палітычнага фэнтэзі прач­нуўся