Hayat Yollarında

Her çocuk bir devrimcidir. Yaratılışın yasaları onunla tazelenir ve olgun insanların onlara karşı yükselttiği ahlak, önyargılar, hesaplar, pis çıkarlar gibi engelleri ayaklar altına alır. Çocuk, dünyanın başlangıcı ve sonudur; hayatı yalnız o anlar, çünkü hayata ayak uydurur; devrimler ancak çocukluğun saflığıyla yapıldığı zaman daha iyi günlerin geleceğine inanacağım.

Zavallı insanlık! Ne ahmak şeysin sen... Kötü olmaktan çok, ahmak...

Hayat, vücudunuzdan zerre zerre kopup ayrılarak göktaşları gibi sonsuzluğa doğru uçup gidiyor ve kanınızı canınızı götürüyor beraberinde: Yaşama zevkini. Artık siz bir kemik yığınından, homurdanan, mızıldanan bir iskeletten başka bir şey değilsiniz.

"Allah büyüktür“ ve yeryüzünde her şey olacağına varır.

Âdemoğlu, ne aşağılık yaratıksın sen!..

Başımın çaresine bakmalıyım! Ben dünyada tek başına kalmış bir adamım!‘ diyorum.

Memleketimde yabancılar bile yerleşip keyiflerine bakarlarken, beni böyle durmadan diyar diyar dolaşmaya iten ne? Nedir istediğim? Neyin peşinden koşuyorum?

Hayatın bize sevdirdiği şeyler ne kadar çeşitlidir ve arzunun doğurduğu cesaret ne yılmaz şeydir.

Yol parasını bulamayacağından emin adamın bavulunu hazırlarken içinden geçenleri hiç aklına getirir mi?

güzellik yalnız bizim hayalimizdedir. İnsan peşinden koştuğu hedefe varsın ya da varmasın, uğradığı düşkırıklığının tadı hemen hemen aynıdır. Zaten sonuçlar hep birbirine benzer. Arzuları ölçüsüz adam için önemli olan taraf savaştır, arzuları devam ettiği sürece kaderiyle giriştiği savaştır: işte bütün hayat, düş kurucunun hayatı budur.