Klechdy polskie

Zbiór pięciu baśni („Czarny kozioł", „Jan Tajemnik", „Majka", „Podlasiak" i „Wiedźma") wydanych po raz pierwszy w 1956 roku, a więc niemal 20 lat po śmierci Leśmiana. Baśnie wykorzystują motywy ludowe i pogańskie, język utworu przynosi skojarzenia z narracją wiejskiego gawędziarza, urzekając równocześnie swoją melodią i kunsztem, a czasem również i humorem. Utwór pozwala zanurzyć się w wyobrażonych światach, gdzie wszystko jest możliwe. Bohaterowie baśni to wieśniacy, którzy spotykają różne istoty ze sfery sacrum, upiora, wiedźmę, majkę — piękną dziewczynę z rybim ogonem. Bez względu na sytuację ludzie wierzą, że uda im się przechytrzyć nadprzyrodzone istoty, odwrócić urok, spełnić pragnienia. Dwa światy — zwyczajny i nierzeczywisty — potrafią współistnieć w najmniej spodziewanych momentach, by równie nieoczekiwanie przerwać zaistniałą więź. Pozostają wspomnienia, które z czasem zaczynają przypominać sen.

Bolesław Leśmian (1877–1937) — polski poeta i prozaik, krytyk literacki. Uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców dwudziestolecia międzywojennego. W swojej twórczości chętnie nawiązywał do baroku i romantyzmu, podkreślając duchowy wymiar życia człowieka, nawiązując do tego, co wiąże się ze sferą sacrum. Chętnie używał neologizmów, stworzone przez niego terminy nazwano leśmianizmami. W swojej twórczości często przywoływał motyw marzenia sennego, które — jak w „Baśni o rumaku zaklętym" poszerzało obszar refleksji podmiotu i wpływało na jego ocenę rzeczywistości.