Tek Yol

“Milyonla çalan mesned-i izzette serefraz” “Birkaç kuruşu mürtekibin câyı kürektir.”

Bir insan yalan söyler, söylediği yalanı da sürdürürse, zamanla kendi yalanına kendisi de inanıyor. Biz, hayatını hapisanelerde geçirmiş sabıkalılar bunu çok iyi biliriz. Arkadaşlarımızın arasında, yirmi-otuz yıl önce uydurduğu bir yalana, anlata anlata zamanla benimseyerek, içtenlikle inananlar pekçoktur. Bu psikoloji, ezilmiş ve bir kurtuluş yolu bulamamış olan insanlarda vardır.

Sanki iki kişi olurum, biri bence olmam gereken, ama bitürlü olamadığım, öbürü de olmak istemezken olduğum şimdiki insan... O olmayı özlediğim, olmam gerektiğine inandığım insan olarak, bu olduğum insana hep acırım.”

kandırmış olan başka erkeklerin intikamını benden alıyorlardı. Erkekler de öyle... Suratlarına tüküremedikleri, başka erkeklerin yerine, suratına tükürülecek birini hazır ellerine geçirmişlerken, bu fırsatı kaçırmak istemiyorlardı. Böylece kendi namuslarını da temizlemiş olacaklardı.

Kadınlı erkekli suratıma tükürüyorlardı. Çünkü ben ırz düşmanıydım. Suratıma tüküren kadınlar, belki de kendilerini zorlamış yada

Bikez, ayağın sürçtü de, sendeledin de yıkıldın mı, yandın artık, ondan sonra insanlar seni ayaktopu gibi birbirlerine atarak senden kurtulmaya çalışırlar.

Hiçkimse, içinde kendi gerçeği bulunmayan yalanı uyduramaz.

çaldıkları yerden, başkalarının da çalmasını istemezler. Hele haberleri olmadan çalınmasına hiç katlanamazlar. Büyük hırsızlar, korudukları küçük hırsızların ne kadar çalabileceklerini kendileri belirleyecekler ki, onlar da kendilerine “Allah ömürler versin efendim” desinler.