1Q84

Zamanın bir noktasında benim bildiğim dünya yok olmuş ya da başka bir yere taşınmış, yerini de başka bir dünya almış olmalı. Rayların makas değiştirmesi gibi. Yani, şu an burada bulunan benim bilincim aslında burada bulunan dünyaya ait, ama dünyanın kendisi farklı bir dünya haline gelmiş.

Bir kez ümit doğduğu zaman, insanın kalbi kendi başına hareket etmeye başlar. Sonra bu beklenti boşa çıktığında insan hayal kırıklığına uğrar. Hayal kırıklığı, güçsüzlük duygusuna davetiye çıkarır. İnsanın yüreğinde boşluk oluşur.

Fakat gerçekte zaman düz bir çizgi halinde ilerlemez. Hiçbir şekli de yoktur. Her anlamda şekilsiz bir şeydir. Fakat biz şekli olmayan şeyleri kafamızda canlandıramadığımızdan işimize geldiği şekilde düz bir çizgi gibi düşünürüz.

Pupa Hava, uzun zaman önce çok satanlar listesinden çıkmıştı. Birinci sırada, Yemek İstediğiniz Şeyleri İstediğiniz Kadar Yiyerek Zayıflayın adlı diyet kitabı vardı. Muhteşem bir kitap adıydı. Boş sayfalardan oluşsa bile satardı herhalde.

Ümit olan yerde mutlaka azap da olur ne de olsa

Sadece gerçekleri bilmek insana gerçek bir güç verirdi. Bu ne tür bir gerçek olursa olsun.

Anton Çehov’un da söylediği gibi, bir öyküde ortaya bir tabanca çıkarsa bu bir yerlerde muhakkak patlatılmalıdır. Öykünün anlamı budur.

Bu şehirden de artık ayrılıyorum. Uzak bir yere gideceğim. Fakat öyle düşünse bile Tokyo şehrinden ayrıldığı için hiç üzüntü duymuyordu. Başkent Otobanı boyunca sıralanan binaların tamamı çirkindi, arabaların egzoz dumanları yüzünden kirlenmişlerdi, her taraflarına aşırı gösterişli reklam tabelaları yerleştirilmişti. O manzaraya baktıkça içine bir ağırlık çöktü. İnsanlar böyle iç sıkıcı bir yeri neden daha da çirkin kılmaya çalışıyorlar acaba? Dünya kıyı bucak güzel bir yer olmalıdır gibi bir laf etmek istemiyorum. Fakat bu kadar da çirkinleştirmenin ne âlemi var?

Büyükşehirde telaş içinde koşturup dururken, sürekli yere bakarak yaşar hale geliyoruz. Gökyüzüne dönüp bakmayı unutarak.

Eğer böyle bir yerde ölecek olursam, pek hoş bir ölüm olacağını söyleyemem. Fakat sahne dekorunu hoşa gidecek bir şekilde değiştirsem bile, bu dünyada hoşa gidecek bir ölüm diye bir şey var mı ki? Böyle düşününce nihayetinde bizim yaşadığımız dünyanın kendisi de, devasa bir model evden farksız değil mi? Girer, oturur, çay içip, pencerenin dışarısındaki manzarayı izler, zamanı gelince teşekkür ederek çıkıp gideriz. Oradaki tüm mobilyalar, kandırmacadan başka bir şey değil.