De laatste persoon die Zac had verwacht in de kamer naast die van hem, is een meisje zoals Mia: boos, snel op haar teentjes getrapt en met een twijfelachtige muzieksmaak. In de echte wereld zou hij nooit bevriend met haar (willen) raken. Maar in het ziekenhuis gelden andere regels, en wat begint met kloppen op de muur, leidt naar een briefje – en ten slotte een vriendschap die ze allebei niet aan hadden zien komen.
Je hebt moed nodig in het ziekenhuis: en een ander soort moed dan in de gewone wereld. In één van deze werelden heeft Zac Mia nodig. En in de andere wereld heeft Mia Zac nodig. Of misschien hebben ze elkaar allebei nodig, altijd.
