Yakıcı Sır

, ben yaşamış, fakat yaşamanın tadını çıkarmayı göze alamamıştım.

yıllarında benimle beraber olmuş, sıcak vücudunun bütün kıvraklığı ile bana yaslanmış, uzun gecelerde soluğu soluğuma karışmış bir kadın benden kopuyordu da, benim kılım bile kıpırdamıyordu. Ben hiç direnmiyor, onu yeniden kazanmak için hiçbir şeye başvurmuyordum. Bu kadının temiz bir içgüdü ile gerçek insanda çok olağan saydığı o bir sürü şeyden hiçbiri yoktu benim duygularımda. İçimde başlayan uyuşmanın çok ilerlemiş olduğunu o gün fark ettim.
Akıp giden parlak sular üstünde kayıyor, hiçbir şeye tutunamıyor, kök salamıyordum. Bu soğuyuşta bir ölüşün, bir cesetleşmenin başladığını çok iyi biliyordum. Çürüyüşün kötü kokusu henüz çıkmamıştı, fakat önlenemeyecek bir uyuşma, bir katılaşma, korkunç ve buz gibi bir duygusuzluk, dış çöküşten öncenin, vücudun gerçek ölümünden önceki dakikalar başlamıştı.

Daha iyi insan olduğumu iddia edecek değilim. Sadece daha mutlu olduğumun bilincindeyim. Artık hiçbir şeyi yasaklamıyorum kendime. Çünkü toplum düzeninin ölçülerini ve biçimlerini önemsemiyorum. Ne başkalarından, ne de kendi kendimden utanıyorum. Onur, suç, engel gibi sözler cansız ve tenekemsi bir anlam oluverdi art

u. Kaplan avları, koyu tenli insanlar, Hindular ve binlerce i

Kendi benliğini bulan kişi şu dünyada hiçbir şeyi yitirmez. Kendi içindeki insanı tanımış olan bütün insanları da tanır...

Sanıyorum ki, alınyazısının çizdiği yolu bir sır olarak yaşayan kişi hayatı gerçekten yaşar.

o geceye çıkarken bunu unutmuştum, bir yerlerde, son bir köşede, bu en son kişilerin hâlâ beklediğini.

Kendi içlerine kapanmış yapayalnız kişiler için, korkularının tutulacak bir dayanak olduğunu bilmek –tutuna tutuna pek kirlenmiş, eskilikten aşınmış ve paslanmış, çürümüş de olsa– ne mükemmel idi. Battığım yalnızlığın en alt basamağından sendeleyerek

Yalnız bırakılmışların umursamazlığı ile akıp gidiyordu yaşamı.

yarışlarına katılamayacak, böyle önemli bir günde tanınmış bir bayan ve ünlü bir güzel rolünü oynayamayacaktı