“Que a forma na que eu vivín esta experiencia do aborto –a clandestinidade— sexa cousa do pasado non me parece un motivo válido para que se siga ocultando. Sobre todo se unha lei xusta case sempre ofrece o paradoxo de obrigar as antigas vítimas a calar porque «todo iso xa se acabou», de modo que o mesmo silencio de antes tape o que pasou. Precisamente porque xa non pesa ningunha prohibición sobre o aborto podo afrontar, deixando de lado o sentido colectivo e as fórmulas necesariamente simplificadas, impostas pola loita dos anos setenta –«violencia exercida contra as mulleres», etc.— en toda a súa realidade este acontecemento inesquecible.”
