Murat Kaya

Peygamber Efendimiz (s.a.v), sohbet geleneğine Erkam bin Ebi’l-Erkam el-Mahzumî’nin evinde başladı. Efendimiz’in sohbetleri neticesinde bu ev “Dâru’l-Erkam” olarak tanındı.

2. Efendimiz (s.a.v) son günlerinde Mescid’e açılan kapıları kapattırmış, Hz. Ali’nin kapısı açık kalmıştır,

Rasûlullah (s.a.v) birgün Uhud şehîdlerine uğradı ve:

“-Onların (îman ve sadâkatlerine) şehâdet ederim.” buyurdu.

Ebû Bekir (r.a):

“-Ey Allah’ın Rasûlü, biz onların kardeşleri değil miyiz? Onlar nasıl müslüman oldularsa biz de öyle müslüman olduk, onların cihâd ettiği gibi biz de cihâd ettik!” dedi.

Rasûl-i Ekrem Efendimiz şu cevâbı verdi:

“-Evet, (söylediğiniz husûslar doğru), ancak benden sonra ne gibi bid’atler çıkaracağınızı bilemiyorum.”

Hz. Ebû Bekir (r.a) ağladı, ağladı ve:

“-Yani biz Siz’den sonraya mı kalacağız yâ Rasûlallah?” (diye kederlendi). (Muvatta’, Cihâd, 32)

Çünkü Hz. Ebû Bekir (r.a)’in en büyük korkusu Rasûlullah (s.a.v)’den ayrı kalmaktı.

“-Yâ Rasûlallah! Bana bâzı mübarek kelimeler öğretseniz de onları sabah-akşam okusam” dedi.

Allah Rasûlü (s.a.v) de:

“-«Gökleri ve yeri, görünen ve görünmeyen âlemleri yaratan Allah’ım! Ey her şeyin Rabbi ve sâhibi! Sen’den başka ilâh bulunmadığına kesinlikle şehâdet ederim. Nefsimin şerrinden, şeytanın şerrinden, onun Allah’a şirk koşmaya dâvet etmesinden Sana sığınırım» diye duâ et ve bunu sabahleyin, akşamleyin ve yatağına girdiğin zaman söyle!” buyurdular. (Ebû Dâvûd, Edeb 100-101/5067; Tirmizî, Deavât 14/3392)

Ömer (r.a) hicretin 24. senesinde Zerdüşt bir köle olan Ebû Lü’lü tarafından şehid edildi ve Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in ayakları dibine defnedildi.

NE İHTİYACIN
VARSA BENDEN İSTE!

O esnâda Ebû Bekir (r.a) ile Ömer (r.a), Peygamber (s.a.v) Efendimiz’in huzûrunda biraz tartıştılar. Bunun üzerine şu âyet-i kerîmeler nâzil oldu:

“Ey îmân edenler! Allah’ın ve Rasûlü’nün önüne geçmeyin! Allah’tan korkun! Şüphesiz Allah işitendir, bilendir. Ey îmân edenler! Seslerinizi Peygamber’in sesinden fazla yükseltmeyin. Birbirinize bağırdığınız gibi Peygamber’e yüksek sesle bağırmayın; yoksa siz farkına varmadan amelleriniz boşa çıkıverir.” (el-Hucurât, 1-2)

Bundan sonra Ömer (r.a), Nebiyy-i Ekrem (s.a.v) Efendimiz’in huzûrlarında konuştuğu zaman sesini o kadar kısardı ki, Rasûlullah (s.a.v) onun sözünü işitemez, ne söylediğini kendisine sormak mecbûriyetinde kalırlardı. (Buhârî, Meğâzî, 68)

ÜÇ ŞEYDE
RABBİME MUVÂFAKAT ETTİM! / 23

DÜNYADA NEYİN
PEŞİNE DÜŞELİM

RASÛLULLAH’IN SEVDİĞİNİ TERCİH ETTİM / 48